Το κείμενο που ακολουθεί περιγράφει την προσωπική εμπειρίατου υπογράφοντος από την συμμετοχή του στην οργανωτική επιτροπή των διασυμμαχικώναγώνων MILCOMP της διασυμμαχικής ομοσπονδίας εφέδρων αξιωματικών του ΝΑΤΟ –CIOR που διεξήχθησαν τοδιάστημα 31/7/2022 με 5/8/2022 στις εγκαταστάσεις της Στρατιωτικής ΣχολήςΕυελπίδων στην Βάρη Αττικής. Μιας εμπειρίας πρωτόγνωρής και χωρίς προηγούμενοστην μέχρι τώρα πορεία του ως Έφεδρος Αξιωματικός του ΕΣΣτηνδιάρκεια της σταδιοδρομίας ενός Έλληνα Έφεδρου Αξιωματικού υπάρχουν πολλέςμοναδικές στιγμές οι οποίες περιστρέφονται κύρια γύρω από δύο σταθμούς, τηνεκπαίδευση του στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών και την εν συνεχεία ζωή του στηνΜονάδα Εκστρατείας. Αυτοί οι δύο σταθμοί θα του προσφέρουν το σύνολο των (αξιομνημόνευτων)εμπειριών οι οποίες και θα τον συνοδεύουν στο υπόλοιπο του βίου του. Κάποιοιεξ’ ημών υπήρξαμε αρκετά τυχεροί (και πεισματάρηδες) ώστε να επιδιώξουμε καιέναν τρίτο σταθμό, αυτό της συμμετοχής μας στην ενεργό εφεδρεία (τηνμετα-θητεία που αναφέρει εύστοχα και ένας καλός φίλος). Αυτή η μετα-θητεία θαμας δώσει, μερικές ακόμη έντονες στιγμές, παρόμοιες, παρόλα αυτά, με αυτές πουζήσαμε και στην θητεία μας. Με βάσει τα παραπάνω, κανείς μας εκ τωνσυμμετεχόντων δεν ήταν προετοιμασμένοςγια αυτά που συνέβησαν την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου του 2022 στιςεγκαταστάσεις της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, στην Βάρη Αττικής.Ήταν τέλοςΙουνίου όταν έλαβα το τηλεφώνημα από τον φίλο Μιχάλη, «Γίνεται μια πολύσημαντική εκδήλωση αρχές Αυγούστου στην Αθήνα και θέλω να συμμετέχεις, έχωμιλήσει με τον Βάκη και σε θέλει, εσένα και τον Σωκράτη μαζί!» Το τηλεφώνημα ήτανκάπως αναπάντεχο και μου έφερνε μια αναστάτωση, είχα ήδη κανονίσει τιςυποχρεώσεις μου και το τελευταίο που μπορούσα να χωρέσω ήταν μια ακόμη εβδομάδααφιερωμένη στην εφεδρεία. Το συζήτησα και με τον Σωκράτη και τελικά καταλήξαμεότι, παρά την αναστάτωση, ήταν ευκαιρία «once in a lifetime» που εν τέλει δεν έπρεπενα την χάσουμε (και που να ξέραμε…)Οι μέρεςκύλησαν γρήγορα και το τελευταίο Σάββατο του Ιουλίου ξεκινήσαμε για Αθήνα, οιαποσκευές μας περιείχαν τα συνήθη ατομικά υλικά ενώ οι προσδοκίες μας μάλλονχαμηλές, «τουλάχιστον θα δούμε τον Γιώργο» λέγαμε μεταξύ μας και ψάχναμε πως θασκοτώσουμε τον χρόνο που θεωρούσαμε ότι θα έχουμε. Το πρώτο σοκ ήρθε στην πύλητης Ευελπίδων, μεσάνυχτα Σαββάτου. Είχα μέχρι τότε περάσει πολλές φορές απέξωαλλά ήταν η πρώτη φορά που διάβαινα το κατώφλι της, έξαφνα ένιωσα μια περίεργηκατάνυξη στην ατμόσφαιρα. Μπήκαμε μέσα και ένας στρατιώτης μας οδήγησε στους κοιτώνες,το «σπίτι» μας για τα επόμενα επτά βράδια. Τότε ήταν που γνωριστήκαμε και με τουςπρώτους συναδέλφους, μαζί με τους οποίους θα αναλαμβάναμε το έργο τηςδιεξαγωγής των αγώνων που σε λίγο ξεκινούσαν.ΞημέρωσεΚυριακή και είχαν εν τω μεταξύ καταφθάσει και οι εν Αθήναις συνάδελφοι, οΧάρης, ο Γιώργος, ο Στέφανος, ο Στέλιος, πρώτα πρόσωπα και πρώτες εντυπώσεις. Μεκάποιους είχατε ξαναβρεθεί αλλά τώρα θα έπρεπε να συνεργαστείτε και αυτό ήταν κάτιεντελώς διαφορετικό. Ακολούθησε ο Antonio, ο Winnie,ο Kim και οι υπόλοιποι της διοργάνωσης, ξένοι, καινούργιες φάτσεςπου αρχίσαν να σου μιλάνε και να σου λένε πως δεν έχουμε χρόνο και έχουμε πολλάακόμη που πρέπει να γίνουν. Επιπλέον υπήρχε και ένας τόνος αγωνίας καιεπείγοντος στην φωνή τους την ώρα που σου εξηγούσαν τα βασικά στην πρώτηενημέρωση, «μάλλον δεν θα είναι μια βαρετή εβδομάδα» άρχισες να σκέφτεσαι… Εντω μεταξύ και ενόσω είσαι στα εστιατόρια έχουν αρχίσει και καταφτάνουν οιπρώτες ομάδες που μετά από λίγο έχουν κατακλύσει την αίθουσα. «Ωπά!» σκέφτεσαι,«τι γίνεται εδώ;» κόσμος και ντουνιάς και μια αίσθηση πρωτόγνωρη που πρώτη φοράσου τυχαίνει (τουλάχιστον φορώντας τον μαύρο σου μπερέ). Από το ξάφνιασμα καιτην αποπλάνηση σε βγάζουν πολύ γρήγορα οι πρώτες ερωτήσεις οι οποίες σε λίγογίνονται βροχή, «What time are the trials? Where is the ladies’ rooms? We lostour luggage, and we need equipment, do you know where to find some? » Ο Russel, η Elizabeth, o Carsten,έχουν πέσει πάνω σου και εσύ συνειδητοποιείς ότι για αυτούς είσαι ο Greek Army Officer,υπεύθυνος για αυτούς, χμμμ… ξεροκαταπίνεις ενώ στο βάθος ο Γιάννης, με ένααντίστοιχο βλέμμα, δίνει οδηγίες στο ετερόκλητο πλήθος…Φτάνειτο απόγευμα και μπροστά σας βρίσκεται η τελετή έναρξης. Με τον Σωκράτηντύνεστε, στολή 8Γ, και κατηφορίζετε για το Σύνταγμα. Η αίσθηση που αποπνέει ηατμόσφαιρα περίεργη, πρωτόγνωρη θα έλεγες, εκατοντάδες έφεδροι στολισμένοι μεφανταχτερά χρώματα να πλημμυρίζουνε ταμάρμαρα του μνημείου, μπάντες να παιανίζουν εμβατήρια, κόσμος να συγκεντρώνεταικαι συ να αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι εδώ γίνεται κάτι που σε (σας)ξεπερνάει, κάτι που δεν μοιάζει με τίποτε από όσα έχεις κάνει μέχρι σήμερα (καιότι αυτή ήταν μόνο η αρχή). Η όμορφη βραδιά κλείνει με τον καλύτερο τρόπο στοΖάππειο όπου οι ομιλίες δίνουν τον τόνο της συνέχειας ενώ σου δίνεται και γιαπρώτη φορά η ευκαιρία να αρχίσεις να παρατηρείς τους υπόλοιπους συμμετέχοντες,«Αμερικάνοι, Γερμανοί, Δανοί, Εσθονοί!», «Κοίτα τι εντυπωσιακές στολές!» αναφωνείςκαθώς αρχίζεις να πιάνεις και τις πρώτες δειλές κουβέντες με στελέχη από άλλεςχώρες.Δευτέραπρωί και η αίσθηση της γιορτής έχει τελειώσει (όπως και τα ψέματα), ώρα γιαδουλειά. Σήμερα είναι ημέρα προπόνησης και η ομάδα σας έχει αρχίσει νασυντονίζεται με τα καθήκοντά της… Είσαι υπεύθυνος για την επιμελητεία και τηνπληροφορική, και για τα δύο κομμάτια όμως έχεις εξαιρετικούς συνεργάτες. ΟΣωκράτης και ο Γιώργος αποπνέουν αίσθηση σιγουριάς και ασφάλειας οπότε νωρίςακόμη αρχίζεις να ψάχνεις και που αλλού μπορείς να φανείς χρήσιμος. Δεν αργείςνα ενταχθείς. Αύριο είναι η πρώτη μέρα του Στίβου Εμποδίων και ο Antonioέχει μια ανησυχία, τον απασχολούν οι λεπτομέρειες και εάν όλα θα εξελιχθούνόπως πρέπει. Αφού έχεις καταγράψει ότι σου είπε, τον ακολουθείς στην αίθουσαπληροφορικής όπου κάθεστε για να δείτε εξαρχής το πρόγραμμα. «Giannis! Is of the absolute mostimportance that we are precise with the time schedule!» και συ σκέφτεσαι «Antonio…come on». Ηομάδα πληροφορικής όμως είναι εκεί και σε στηρίζει συνεχώς, τέλος μετά απόατελείωτες εκτυπώσεις και μερικά απελπισμένα βλέμματα το αναλυτικό πρόγραμμαείναι επιτέλους έτοιμο (ουφ)!Η ημέραπροχωράει, η ομάδα έχει πείσμα και πέφτετε όλοι επάνω στην επιτυχή διοργάνωσητης πρώτης ημέρας των αγώνων. Ο Γιώργος Φ. (ο γυμναστής μας) γνωρίζει καλά τοαντικείμενο και εξηγεί στον καθένα τι πρέπει να κάνει, ενώ ταυτόχρονα εσύφροντίζεις να κλείσεις όποια μικρά τεχνικά κενά έχουν μείνει μέχρι το βράδυ.Παράλληλα η αντίστοιχη προετοιμασία διεξάγεται και στο κολυμβητήριο όπου οΒασίλης Τ. με την ομάδα του τρέχει πυρετωδώς ώστε να είναι όλα έτοιμα. Είναιαργά (πολύ αργά) το απόγευμα της Δευτέρας όταν με το ζόρι έχεις πάρει τον Antonio από το χέρι και μαζίελέγχετε ένα προς ένα όλα τα σημεία που είχες σημειώσει νωρίτερα, νιώθειςτελικά μια ανακούφιση όταν σου λέει «Giannis, we are ok for tomorrow», και συ σκέφτεσαι «όχι που θα σε αφήναμε να μας πεις ότιδεν είμαστε έτοιμοι…».Είναι Τρίτη07:45, πρώτη μέρα αγωνισμάτων, είστε όλοι επάνω στο αίθριο και η κα. Έφη από τοκυλικείο έχει φροντίσει να σας προσφέρει εξαιρετικούς καφέδες και ζεστό πρωινό,λουκανικόπιτα και ότι άλλο τραβάει η ψυχή σας. Κάθεστε ολόγυρα και βγάζεις τιςσημειώσεις σου για μια τελική επανάληψη, στην ατμόσφαιρα υπάρχει ένταση,ενθουσιασμός και προσμονή ταυτόχρονα, η στιγμή έχει φτάσει να αποδείξετε ότιμπορείτε και ότι καλώς η Πατρίδα σας εμπιστεύθηκε. Μετά από μερικέςδιευθετήσεις της τελευταίας στιγμής ήρθε η στιγμή να ξεκινήσετε.Άπαντεςκατεβαίνουν στον στίβο και λαμβάνουν τις θέσεις τους, η αγωνία χτυπάει κόκκινοκαι η προσμονή για να πάνε όλα καλά επίσης. Η πρώτη ομάδα φεύγει, αγωνίζεταικαι τερματίζει! Μια ανακούφιση βγαίνει από μέσα σου… Ο ενθουσιασμός όλωναρχίζει να ανεβαίνει καθώς και άλλες ομάδες διαδοχικά διαβαίνουν επιτυχώς τον στίβο.Όλα πάνε καλά, σκέφτεσαι, και οι φιλοξενούμενοι είναι ευχαριστημένοι, οι ομάδεςκαταφθάνουν η μία μετά την άλλη και όλα κυλάνε ρολόι. Είστε όλοι απλωμένοι καιο καθένας έχει το πόστο του, ακόμη και οι στρατιώτες είναι άψογοι, τους έχετεπει ότι εδώ εκπροσωπούνε την Ελλάδα (δεν έχετε πει ψέματα). Κάποια στιγμή μιαμικρή αβαρία σταματάει την ροή αλλά και αυτή αντιμετωπίζεται γρήγορα, είστεπροετοιμασμένοι και για αυτό το ενδεχόμενο.Μετά τομεσημέρι και ένα γρήγορο σνακ ήρθε η ώρα της κολύμβησης, έχετε όμως κάνει ήδητην αρχή και πλέον ανεβάζετε ρυθμούς. Το πρόγραμμα κυλάει γρήγορα και χωρίςαναπάντεχα, ο καθένας ξέρει την θέση του και η ομάδα σας αρχίζει μπροστά σταμάτια σου να μετασχηματίζεται. Πλέον δεν είστε κάποιοι που μαζεύτηκαν εκεί«τυχαία» αλλά αρχίζετε να αποκτάτε συναίσθηση αυτού που γίνεται και του ρόλουπου σας έχει ανατεθεί, η διαφαινόμενη αποστολή αρχίζει να επιδρά καταλυτικάστον τρόπο που αντιμετωπίζετε εαυτόν και συναδέλφους. Η μέρα κλείνει αργά ταμεσάνυχτα με τον καλύτερο τρόπο, μερικές παγωμένες μπύρες και αγαπημένη μουσικήπαρέα με φίλους, συνεργάτες, λιωμένοι από την κούραση αλλά γεμάτοι με τρόποαπερίγραπτο και ακατανόητο σε οποιονδήποτε δεν είναι εκεί.Τετάρτηπρωί εσύ και ο Σωκράτης κάνετε μια γρήγορη επίσκεψη στο συνέδριο στο κέντρο τηςπόλης. Πρέπει να συναντήσετε τον Στρατηγό, Πρόεδρο του ΣΑΙΤΘ αλλά ταυτόχρονα ναεπιστρέψετε γρήγορα και στο πεδίο όπου οι συνάδελφοί σας έχουν αναλάβει απόνωρίς θέσεις. Σήμερα έχει σειρά το πιο απαιτητικό ίσως από τα αγωνίσματα, οπροσανατολισμός πεδίου (orienteering). Είναικιόλας 11 όταν τους συναντάτε στο πεδίο όπου γρήγορα μπαίνεις και εσύ σε έναναπό τους σταθμούς. Η μέρα πάει καλά με την κόπωση όμως να αρχίζει σταδιακά νακάνει την εμφάνισή της. Είναι αργά το απόγευμα όταν και οι τελευταίοι από τηνομάδα σας έχουν επιστρέψει πίσω στα εστιατόρια, αποκαμωμένοι, με ένα βαθύ όμως χαμόγελοο καθένας στο (σκονισμένο και ηλιοκαμένο) πρόσωπό του, ένα χαμόγελοικανοποίησης και εκπλήρωσης ενός στόχου. Τα σώματα είναι βαριά όμως το φαγητόέχει γεύση εξαίσια και η παρέα που πριν λίγες ώρες στριμωχνόταν στην καρότσα ενόςMercedes 290 1¼ (της γνωστής «καναδέζας») απολαμβάνει τώρα ταπειράγματα και την γλυκιά επίγευση της επιτυχίας. Πλέον η ολοκλήρωση της διοργάνωσης είναιμπροστά και αρχίζεις να σκέπτεσαι ότι τελικά όλα μπορεί να πάνε και πολύ καλά.Η μέρα κλείνει με ακόμη μια βραδιά παγωμένης μπύρα, μουσικής και καλής παρέας,μιας παρέας όμως που είναι τώρα διαφορετική, πιο δεμένη από χθες και που ταπρόσωπα της αρχίζουν να αποκτούν ένα νέο βάθος και μια υπόσταση που σε βάζει σεσκέψεις καθώς φέρνεις στο μυαλό σου το «Ταχυδρομείο του Νότου» πριν κοιμηθείς.Την Πέμπτημε το ξύπνημα η ατμόσφαιρα στον θάλαμο είναι πανηγυρική. Χαμόγελα καιπειράγματα παντού, χαρούμενες φάτσες να πηγαινοέρχονται στα λουτρά και μιααίσθηση στην ατμόσφαιρα που μπορεί να περιγραφεί μόνο με την φράση «ναι, ρε μάγκα μου, το ‘χουμε, μπορούμε!»Ακολουθεί ο καθιερωμένος καφές στο αίθριο και μια ωραία αναμνηστική φωτογραφίαμε την ολομέλεια να κάθεται αμφιθεατρικά. Σήμερα η μέρα περιλαμβάνει Α’βοήθειες μάχης και εκτίμηση απόστασης. Μαζί με τον Σωκράτη έχεις αναλάβει τοδεύτερο αντικείμενο και είναι μια καλή ευκαιρία για πρώτη φορά να γνωρίσετεόλες τις ομάδες μία προς μία, και τις τριανταεννιά. Μαζί σας από το πρωί είναιο Kim, αξιωματικός επικεφαλής του διαγωνισμού, καθώς και ο Συνταγματάρχηςτων US Navy Seals,Staats. Ταυτόχρονα με τον δικό σας σημείο αξιολόγησης τρέχει και οσταθμός των Α’ βοηθειών μάχης, το βλέπετε στο βάθος απέναντι και το θέαμα είναιομολογουμένως εντυπωσιακό, μαχητές με όπλα παρατεταμένα, τραυματίες νακείτονται κάτω και το αληθοφανές αίμα των τραυματιών να κάνει την εικόνααπόκοσμα ρεαλιστική. Νωρίς το μεσημέρι έχετε όλοι τελειώσει και μαζευτεί σταεστιατόρια, όλοι είναι γεμάτοι και υπάρχει μια διάχυτη χαρά μεταξύ τωνδιαγωνιζομένων για το γεγονός ότι τα πλέον απαιτητικά είναι πλέον πίσω σας. Ηυπόλοιπη μέρα περιλαμβάνει μια έκπληξη καθώς έχει προγραμματιστεί μπάνιο γιαόλους στην κοντινή παραλία ενώ το βράδυ θα μαζευτείτε πάλι όλοι για ελληνικήβραδιά με φαγητό μουσική! Η αίσθηση χαλάρωσης μετά από τόσες μέρες είναιαπερίγραπτη, η παραλία είναι καλοδεχούμενη από όλους ενώ ένας αυτοσχέδιοςαγώνας ράγκμπι (ΗΠΑ γαρ) κατέληξε, όχι απρόσμενα, σε ένα ανελέητο κυνήγι τηςπερίεργης καφετιάς μπάλας… Η μέρα έκλεισε εξίσου όμορφα και εντυπωσιακά με τιςδιαγωνιζόμενες ομάδες να έχουν ετοιμάσει τα καθιερωμένα για την ημέρα δρώμενασχηματίζοντας σε πολλές περιπτώσεις χαμόγελα αμηχανίας, έκπληξης αλλά κυρίωςχαράς στα πρόσωπά μας. Στο τέλος όλοι γυρίσαμε πίσω γεμάτοι και με προσμονή γιατην τελετή λήξης της επόμενης.Παρασκευήκαι η τελευταία μέρα ξημερώνει… Όλα πλέον είναι πιο χαλαρά καθότι μας απομένειμόνο η τελετή λήξης. Και αυτή όμως πρέπει να διεξαχθεί άψογα οπότε γρήγοραμπαίνουμε και πάλι σε ρυθμούς διοργάνωσης. Οι ομάδες καταφθάνουν και σύντοματαχτοποιούμαστε όλοι στο μεγάλο αμφιθέατρο της Σχολής. Ο χώρος είναιεντυπωσιακός και κατανυκτικός ταυτόχρονα. Αναλογίζεσαι που βρίσκεστε και σεπιάνει ρίγος, στην φωλιά των Ελλήνων Αξιωματικών του Στρατού Ξηράς, στηνκοιτίδα όλων εκείνων που συνάντησες στην θητεία και στην πορεία σου σαν ΈλληναςΈφεδρος Αξιωματικός. Τον αναλογισμό διακόπτει ο Συνταγματάρχης Staatsμε έναν λόγο εξαιρετικό αφιερωμένο σε έναν συνάδελφο Γερμανό ο οποίος χάθηκενωρίς. Τα λόγια του Staats σε διαπερνούν σαν ηλεκτρικό ρεύμα,είναι σαν να είσαι μέρος ενός σκηνικού ταινίας και μπροστά σου ο πρωταγωνιστήςνα ξεδιπλώνει τον μονόλογο που κορυφώνει την πλοκή της ταινίας. Πριν τιςαπονομές, ο Διοικητής της Σχολής παίρνει τον λόγο και στην εισαγωγή του ακόμησας καλεί, την ομάδα σας των Ελλήνων Εφέδρων Αξιωματικών, να σηκωθείτε όρθιοικαι σας απευθύνει ένα θερμό ευχαριστώ λουσμένο από ένα εκκωφαντικό χειροκρότημααπό όλους τους παρόντες. Η στιγμή είναι συγκλονιστική και κάνει το κορμί σου ναριγήσει… «τα καταφέραμε» σκέφτεσαι… Η τελετή ολοκληρώνεται γρήγορα και σύντομαβρίσκεστε μόνοι σας, μεταξύ σας, μπροστά στο ηρώο της μεγάλης πλατείας τηςΣχολής. «Άνδρες, Προσοχή!, Αναφέρω Αξιωματικοί Παρόντες 20!», Αναφορά και λίγα,προσεχτικά διαλεγμένα, λόγια από τον Φίλιππο, Πρόεδρο της Ομοσπονδίας,ολοκληρώνουν με τον καλύτερο τρόπο την διαδικασία των απονομών.Ηεβδομάδα τελειώνει όπως άρχισε, με μια εντυπωσιακή τελετή λήξης στο ξενοδοχείοφιλοξενίας. Όλοι φοράνε τις καλές στολές και μια πανδαισία χρωμάτων γεμίζει τηναίθουσα. Προσπαθείς να αποθανατίσεις τις στιγμές με όποιο τρόπο μπορείς,φωτογραφίες, βίντεο, συνεντεύξεις. Πραγματικά βιώνεις, βιώνετε, κάτιπρωτόγνωρο. Έλληνες Έφεδροι Αξιωματικοί, στέκεστε επάξια και καταξιωμένοι δίπλαστους εν ενεργεία συναδέλφους σας, Έλληνες και ξένους. Δεν έχετε να ζηλέψετετίποτα, φέρατε άψογα εις πέρας τα καθήκοντά σας και τώρα δέχεστε τασυγχαρητήρια των διοργανωτών. Τι και εάν οι στολές σας δεν φέρουν κανέναπαράσημο, για εσάς είναι γεμάτες και κατάφορτες από την υπερηφάνεια και τηνικανοποίηση για το έργο που επιτελέσατε, νιώθετε ισότιμοι και αυτό σας αρκεί.ΤελευταίοΣάββατο και τα αισθήματα είναι ανάμικτα… Χαρά για όσα έγιναν και λύπη για τοότι τελείωσαν, χαρμολύπη είναι η καλύτερη έκφραση, δεν μιλάτε πολύ καθώςμαζεύετε, ξέρετε ότι αυτό που ζήσατε έλαβε τέλος και δεν θα επαναληφθεί ποτέξανά, με τον ίδιο τρόπο και τους ίδιους ανθρώπους τουλάχιστον. Έναςαποχαιρετιστήριος καφές στον φούρνο έξω από την Σχολή σας δίνει την ευκαιρία ναπείτε δύο κουβέντες για αυτά που ζήσατε. Η ατμόσφαιρα εξακολουθεί να είναιβαριά και μέσα σας θέλετε με κάποιον τρόπο να μην τελειώσει. Δυο αγκαλιές και μιαυπόσχεση για γρήγορη επανασύνδεση είναι η τελευταία σας εικόνα καθώς παίρνετε οκαθένας τον δρόμο της επιστροφής.Αυτές οιοχτώ ημέρες ήταν αρκετές για να μας σημαδέψουν ανεξίτηλα. Ανεξάρτητα με το τιπροσδοκίες είχε ο καθένας μας, η πραγματικότητα ήρθε, και με ένα τρόπο σαρωτικό,σαν ένας οδοστρωτήρας, μας πήρε και μας «ζύμωσε» μαζί. Και το έκανε αφού πρώταάλεσε στις πέτρες της τον καθένα μας, του διέλυσε το «εγώ» και έβγαλε από μέσατου όλα εκείνα τα αναγκαία που συνθέτουν το «εμείς». Γυρνώνταςπίσω και αναλογιζόμενος έναν έναν τους συναδέλφους μου, πραγματικά δεν μπορώ νασκέφτω κάποιον που θα μπορούσε να μην είναι εκεί. Ο Διονύσης Φάκος με τηνσοβαρότητα και την επιμέλειά του. Ο Χρήστος Αλτσαντζής με την προθυμία του καιτην στρατιωτικοποίησή του, ο Χάρης Δανδράκης με την επιβλητική παρουσία του,που έβαζε σειρά εκεί που χρειάζονταν. Ο Σωκράτης Παπαδόπουλος που σε έκανε ναμην σκέφτεσαι εάν θα έχεις φαγητό ή όχι μια και το είχε πάρει πάνω του. Ο ΝίκοςΕπιτροπίδης που ήταν πάντα εκεί που τον χρειαζόσουν και έτρεχε να κάνει ότι τουζητήσεις. Ο Μιχάλης Φωκάς, η ψυχή της ομάδας που σε ενέπνεε με τον όραμα πουέβλεπε να ξεδιπλώνεται μπροστά του. Ο άλλος Μιχάλης, ο Δήμας, της ομάδα μου,πάντα σοβαρός και στιβαρός, ήσουν ήσυχος για ότι του ανέθετες. Ο ΔημήτρηςΚωνσταντινίδης, ο ακούραστος αγωνιστής που δεν θα ησύχαζε ένα δεν έφερνε άψογαεις πέρας αυτό που είχε αναλάβει. Ο Γιώργος Μιχαήλ. ένας άνθρωπος ήρεμος καιαποτελεσματικός, που ήξερε να βγάζει την δουλειά και ταυτόχρονα να ηρεμεί ταπνεύματα όταν χρειάζεται. Ο Γιάννης Αργυρόπουλος, ο ακούραστος! Ήταν πάνταπρώτος και χωρίς να παραπονεθεί ούτε μια στιγμή. Ο Παναγιώτης Καρακώστας πουέγινε θυσία για να βρει αυτά που του ζητούσες και εκτελούσε πάντα χωρίς δεύτερηκουβέντα. Ο Βασίλης Παπαθανασίου πάντα έτοιμος για να σου ετοιμάσει ότιχρειαστείς, πριν το χρειαστείς ενώ τι να πει κανείς για τον Βασίλη Τόκα, τοκομάντο με τις ατελείωτες ιστορίες του, ήταν η ψυχή και η χαρά της ομάδας μας. Όπωςεπίσης τι να πει κανείς φυσικά και για τον Στέλιο Μορφοβασίλη, ακούραστος καιψυχή, παλικάρι που κέρδισε τον σεβασμό όλων μας. Ψυχάρα επίσης και ο Γιώργος Φραγκιαδάκης,γνώστης και δουλευταράς σου έδινε τον τόνο του επαγγελματία και του ότι όλα θαπάνε καλά. Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης, άνθρωπος της δουλειάς τράβαγε πάνταπρώτος και δεν άφηνε πίσω κανένα όπως φυσικά και οι δύο Ταγματάρχες μας οΓιάννης Ντενησιώτης και ο Νίκος Τσοκαρίδης, παλικάρια που στην πράξη έδειξανότι η ηλικία δεν είναι παρά ένας αριθμός και αυτό που μετράει είναι η ψυχή, τινα πεις… Ενώ φυσικά τα λόγια περιττεύουν για την ηγεσία μας, τον ΒάκηΛαδόπουλος και τον Πρόεδρο, Φίλιππο Κωσταρά, απέραντος σεβασμός για υπόκλισηστο τεράστιο προσωπικό ρίσκο που ανέλαβαν με αυτή την διοργάνωση, τους αξίζεικάθε ανταμοιβή από το αποτέλεσμα.Είκοσιχρόνια τώρα η εφεδρεία μου έχει δώσει στιγμές πραγματικά ανεπανάληπτες, με έχεικάνει να έρθω πολύ κοντά σε ανθρώπους και μηχανές, να δεθώ με συναδέλφους καινα νιώσω μέλος μιας μεγαλύτερης οικογένειας. Αυτή την φορά όμως ήτανδιαφορετικά. Ήταν ο σκοπός που μαζευτήκαμε εκεί που έκανε την Αποστολήδιαφορετική. Δεν υπήρχε περίπτωση οι αγώνες που θα διεξαχθούν στην Πατρίδα μαςνα μην είναι ΑΨΟΓΟΙ, το είπαμε, το πιστέψαμε, το κάναμε πράξη, όλοι μαζί. Όπωςόμως και δεν υπήρχε περίπτωση όλοι αυτοί που ήλθαν και αγωνίστηκαν στην Ελλάδα,φεύγοντας, να μην ακούσουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει να στέκεις φύλακας-ακρίταςτων συνόρων (και) της δικής τους Ευρώπης. Και αυτή την παρακαταθήκη, αυτό τογεγονός, αδέρφια μου, το «πήγαμε ταμείο» και το πήραμε πίσω μαζί μας. Και αυτόδεν αλλάζει ότι και να γίνει μετά, είναι δική μας περιουσία, για πάντα.Εφ. Υπλχος Ιωάννης ΚάλυμνοςΘεσσαλονίκη 21 Αυγούστου 2022