Οι έφεδροι αξιωματικοί εκπαιδεύονται σε διάφορες στρατιωτικές σχολές και παίρνουν ταχύρρυθμα όλη την εκπαίδευση που παίρνει ο εύελπις στη Σχολή Ευελπίδων και ως διμοιρίτες εντάσσονται στις μονάδες του ελληνικού στρατού.

Η Γνώση τους αυτή συνδυασμένη με το ψυχικό τους μεγαλείο τους έκανε να διαπρέψουν σαν μικροί ηγήτορες, όποια αποστολή κι αν τους ανατέθηκε. Διαπνέονταν από ανώτερες πατριωτικές και ηθικές αξίες κι έδειξαν ηρωισμό μέχρι αυταπάρνηση. Αποτελούν το δυνατότερο παράδειγμα για μίμηση και εκπλήρωση πατριωτικου καθήκοντος.

Ο έφεδρος αξιωματικός, επικεφαλής της διμοιρίας του, παρακολουθεί την εξέλιξη της μάχης κι είναι έτοιμος να δώσει την κατάλληλη στιγμή το παράγγελμα « εφ' όπλου λόγχη» και να ορμήσει πρώτος αυτός έξω από το χαράκωμα. Οι μαχητές τον ακολουθούν κραυγάζοντας «αέρα». Η επιτυχία τους απαιτεί τόλμη, εξυπνάδα και δύναμη, ψυχική και σωματική. Οι Έλληνες Έφ. Αξιωματικοί τα διαθέτουν αυτά.

Πρώτος λοιπόν πετιόταν από το χαράκωμα έκθετος άμεσα στα πυρά του εχθρού. Πρώτος στη φωτιά, πρώτος στον κίνδυνο, χωρίς φόβο, χωρίς δισταγμό. Να γιατί τα πρώτα θύματα του πολέμου ήταν έφ. Αξιωματικοί. Ο Λευτέρης Ντάσκας από τον Πλάτανο Τρικάλων, πρωταθλητής του άλματος σε μήκος, ήταν ο δεύτερος αξιωματικός τον ελληνικού στρατού που έπεσε νεκρός. Ο Λαμιώτης Γεώργιος Κουμπουρλής, τρέχοντας πρώτος στην επίθεση, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος. Νεκροί ήταν ακόμη ο Έφεδρος ανθυπολοχαγός Νίκος Γεωργίου από τη Λάρισα και Δημήτριος Zιώγας από το Καστράκι. Η Διεύθυνση Ιστορίας του στρατού έχει καταγράψει περισσότερους από 120 νεκρούς εφέδρους αξιωματικούς.

Πρόσφατα, απεβίωσε το μέλος του συνδέσμου μας έφεδρος ανθυπολοχαγός Νίκος Χατζής, που τραυματίστηκε τις πρώτες μέρες του πολέμου στο στήθος. Στις 4 Φεβρουαρίου του '41 το εν ζωή μέλος του συνδέσμου μας Μάρκος Μηνάς τραυματίστηκε στο Μπούμπεσι. Επίσης μέλη του συνδέσμου μας που πολέμησαν στην Πίνδο το '40- '41 ο Ηλίας Παπαχαραλάμπους, ο Νίκος Χατζηευθυμίου και ο Ηρακλής Ριζούλης από το Μεγαλόβρυσο Αγιάς, έφεδροι ανθυπολοχαγοί.

Η συμβολή λοιπόν των εφέδρων αξιωματικών υπήρξε σημαντική, καθοριστική σ' αυτό το ορμητικό ξέσπασμα του ελληνικού στρατού εναντίον της αλαζονείας και του φασισμού των Ιταλών εισβολέων. Η ανδρεία τους άξια έχει αποσπάσει το θαυμασμό και τον έπαινο της Ιστορίας.

Έχουμε συνηθίσει να δίνουμε στον ηρωισμό μιαν έννοια παθητική, να τον αντικρίζουμε σαν ένα πάθος ισχυρό που κατέχει σε ορισμένες στιγμές ή μόνιμα τον άνθρωπο, και τον κάνει να ενεργεί εντονότερα απ' όσο του επιτρέπουν οι υλικές του δυνάμεις, χωρίς στάθμιση των κινδύνων ή χωρίς ελπίδα επιτυχίας. Αυτός ο ηρωισμός ποτέ δεν υπήρξε ελληνικός.

Μα υπάρχει και ο άλλος ηρωισμός, ο συνειδητός, αυτός που είναι καμωμένος από λόγο και από θέληση. ( Αυτόν θα μπορούσαμε να τον ορίσουμε απλά σαν επιβολή της προσταγής του καθήκοντος πάνω στη σάρκα.) Σ' αυτόν απαντούμε τη θέληση της θυσίας του ατόμου για την ομάδα, της ύλης για την ιδέα εκδηλώνεται όχι μόνο σε έργα πολέμου αλλά και σε έργα ειρήνης. Αυτός είναι ο πραγματικός ηρωισμός, αυτός είναι ο ελληνικός ηρωισμός.

Στις 20 Φεβρουαρίου 2009 έγινε στο Χατζηγιάννειο μέγαρο η παρουσίαση του βιβλίου του Εφέδρου Ανθ/γου Λαζάρου Αρσενίου "Η νίκη της Ελλάδας το 40-41 στον πόλεμο της Ιταλίας"